XXI wiek to dla Franco Sbarro okres przekazywania tajników projektowania kolejnym pokoleniom. Nie mając nic więcej do udowodnienia, Sbarro wykorzystuje swoją wiedzę w Espace Sbarro – szkole, w której uczniowie oprócz pracy w „biurze” (studia, projektowanie, koncepcja), muszą budować od A do Z całe samochody. Druga szkoła została otwarta w Casablance w 1994 r. (CREA) oraz w Pontarlier we Francji do 2007 r., a następnie przeniesiona do Montbéliard pod nazwą Espera. Cykl studiów to jeden rok, a prace są historycznie prezentowane każdego roku na targach motoryzacyjnych w Genewie. Stworzyliśmy Top 10 najciekawszych projektów mistrza z tamtego okresu. Nasza lista to w większości dzieła zbudowane wspólnie ze studentami.
Sbarro GT12
Kiedy Sbarro zaprezentował GT1 w 1999 roku, dał do zrozumienia, że nie jest jego ostatnie słowo i przedstawił pomysł zainstalowania bardziej wyrafinowanego silnika. W ciągu roku zaprezentował 12-cylindrową wersję na targach motoryzacyjnych w Genewie: GT1 przekształciła się w GT12. Silnik to V12 Mercedesa, o mocy 500 KM. Jest tylko kilka różnic między GT1 a GT12.
Wersja V12 jest srebrno-szara, a tylne światła pochodzą z Mercedesa W140. Tylne skrzydło można regulować, aby dostosować się do różnych torów. Wewnątrz jest czerwona skóra i Alcantara. GT12 był wystawiany przez trzy lata z rzędu na stoisku Sbarro podczas salonu samochodowego w Genewie, co świadczy o zainteresowaniu jego projektem.
Sbarro Family dragster
Franco Sbarro i jego uczniowie stworzyli dragstera o pieszczotliwej nazwie Family. Maszyna napędzana jest ogromnym silnikiem V12 Merlin (podobne silniki były montowane w brytyjskich myśliwcach Spitfire) o pojemności 27500 cm3, rozwijającym około 1500 koni mechanicznych. Ten potwór waży prawie 5 ton, mierzy 9,5 metra długości i 2,80 metra szerokości, a na pokład może zabrać czwórkę pasażerów. Family został zaprezentowany na Essen Motorshow pod koniec listopada 2001 roku.
Citroën Xsara Picasso Cup
Franco miał słabość do modyfikowania vanów. Począwszy od Renault Scénic w 1998, a skończywszy na Citroenie Xsara Picasso WRC! Po premierze panowały nastroje, że publika nigdy nie doceni przemiany statecznego Citroëna Picasso w samochód sportowy. Inni byli na szczęście mniej krytyczni, zwłaszcza że Citroën zlecił ten projekt i uczynił z niego oficjalny pojazd. WRC charakteryzują potężne nadkola i głęboko wcięte przedłużenia nadwozia z przodu i z tyłu. Z przodu jest ogromny wlot powietrza z otworami wentylacyjnymi na hamulce po obu stronach. Z kolei tył pojazdu wieńczy skrzydło spoilera. Czworo drzwi przekształciło się w dwa masywne panele podnoszone jak drzwi Mercedesa Gullwing. Wewnątrz panuje atmosfera samochodu wyścigowego: klatka bezpieczeństwa; pedały karbonowe; fotele wyścigowe Cesam z pełną uprzężą oraz unikalna dźwignia zmiany biegów z mniejszą dźwignią do włączania biegu wstecznego. Silnik pochodzi z Peugota 306 S16: 2-litrowy motor z manualną skrzynią biegów generuje 250 KM. Podobno ta konstrukcja zniosłaby o wiele większą moc, ale auto miało mieć pod maską seryjny silnik koncernu PSA.
Fiat Multipla Sbarro
Sbarro zbudował dwie Multiple i znalazły się one na naszej liście z jednego powodu – bo to Fiaty Multipla. Zbudowane na zamówienie Fiata na Igrzyska Olimpijskie Multiple Sbarro mają 6 drzwi i mogą pomieścić 8 osób (3 z przodu, 3 z tyłu i 2 w bagażniku). Na wystawach prezentowane były dwa egzemplarze: jeden zbudowany na bazie pierwszej wersji Multipli (ciemnoniebieski), a drugi oparty na poliftingowej – szary.
Alfa Romeo Diva
W Genewie 2006 Sbarro pokazał Alfa Romeo Diva. Samochód ten jest wynikiem współpracy między Wolfgangiem Eggerem (szefem Centro Stile Alfa), centrum badawczym grupy Fiat i Franco Sbarro. Samochód został zaprojektowany przez samego Eggera, a wykonali go studenci Sbarro i Espera. Styl nadwozia przywołuje nostalgiczną przeszłość. Bolid otrzymał drzwi “Gullwing” i reflektory LED. Przód Alfy został zaczerpnięty z bolidów F1. Tył jest znacznie bardziej retro, z dwoma dużymi okrągłymi światłami. Centralne położenie podwójnego wydechu nadaje nutę oryginalności, a dziś kojarzy się z projektami Pagani. Wewnątrz Diva jest bardzo spartańska. Silnik V6 o mocy 290 KM i pojemności 3,2 litra pochodzi z Alfy Romeo 147 GTA i jest umieszczony centralnie i połączony z podzespołami Ferrari. Espera Sbarro Diva to jeden z najpiękniejszych samochodów zaprojektowanych przez Esperę.
Sbarro GT8 #2
Pierwsze GT8 było czarne, ale na targi w Essen Sbarro przygotował drugi samochód… Różowe auto na bazie Ferrari 360 Modena, które stało się obiektem drwin dla „purystów”. To tego dochodzi kontrowersyjne body i tylne skrzydło, które nie jest zbyt dyskretne. Bazą tego projektu jest model Ferrari. Czy dziś po aferze Purrari i innych kontrowersyjnych prawniczych zagrywkach Włochów wobec klientów, którzy odważyli się zmodyfikować Ferrari, ktokolwiek odważyłby się zbudować taki bolid? Wątpimy…
Sbarro Orbital Hybrid
Słynne koło orbitalne trafia na stoisko Sbarro na Geneva Motor Show w 2009, ponad dwadzieścia lat po jego stworzeniu. Dwadzieścia lat, podczas których Sbarro nie mógł wykorzystać swojego genialnego wynalazku przez problemy patentowe. Ostatecznie firma Mottas Vistaholding, właściciel patentu, zawarła umowę z Franco Sbarro na ponowne opracowanie słynnego koła. Po obu stronach są dwa silniki elektryczne o mocy 10 KM każdy, a nad wszystkim czuwa motor spalinowy. Przednie koła są „przecięte” spojlerami z wbudowanymi diodami LED. We współpracy z Delphi, Sbarro wprowadził także system head-up. Tutaj, zamiast wyświetlać obraz za pomocą luster, system generuje wirtualny obraz za pomocą lasera. Orbital Hybrid jest również wyposażony w dotykowy wyświetlacz Delphi. Za tą nazwą kryje się ekran, z którego w prosty i intuicyjny sposób można sterować klimatyzacją, systemem audio, telefonem, a nawet niektórymi parametrami dynamicznymi samochodu.
Autobau
Autobau to centrum wystawiennicze stworzone przez Fredy’ego Alexandra Lienharda, byłego szwajcarskiego kierowcę, który wygrał 24-godzinny wyścig Daytona w 2002 roku. W 2010 roku Franco Sbarro oddaje hołd swojemu przyjacielowi poprzez nowy model, który nosi nazwę… Autobau! Cytat z broszury na Geneva Motor Show 2010: „Autobau to hołd dla mojego przyjaciela Fredy’ego Lienharda za sukcesy w międzynarodowych konkursach, a także za jego życie zawodowe i osobiste. Mam nadzieję, że ta interpretacja jest godna całego życia pasji i pracy ”. Pojazd napędzany jest przez V12 Ferrari rozwijające moc 550 koni mechanicznych. Autobau, podobnie jak wiele wyjątkowych modeli Sbarro, to samochód, który ma własną osobowość, wykraczającą poza czas i modę.
Espera Eight
Espera Eight została zaprezentowana na targach Mondial de l’Automobile w Paryżu w 2012 oraz w Genewie w marcu 2013. Jest to interpretacja amerykańskich hot-rod’ów z 360-konnym Maserati V8 z 3200GT. Boczne wydechy, brak reflektorów, zderzaków i dachu, niska przednia szyba i ogromne opony – wszystko to składa się bestialski image samochodu. Korpus jest wykonany z włókna szklanego. Wewnątrz jest tablet skierowany w stronę kierowcy i system audio marki Parrot. Ósemka to jeden z najbardziej imponujących samochodów wykonanych przez uczniów Espery.
Mille Miglia
Mille Miglia to dwunasty koncept wykonany przez uczniów Espery od czasu przeprowadzki szkoły do Monbéliard we Francji. Miglia wydaje się być zainspirowana Ferrari Testarossą 1957, ale silnik pochodzi z Porsche (V8 z modelu 928). Masa samochodu to około 1050 kg, co bolid zawdzięcza nadwoziu z kompozytu. Samochód przewiduje chowane siedzenie dla pasażera. Projekt dziś zwraca na siebie szczególną uwagę, ponieważ w bardzo podobny sposób zostały zaprojektowane limitowane wersje Mercedes-Benz SLR McLaren Stirling Moss oraz Ferrari SP1. Miglia został zmontowany w zaledwie kilka tygodni i zaprezentowany w Essen w listopadzie 2015 roku.
Natchniony geniusz
Franco Sbarro stworzył przez dekady swojej aktywności dziesiątki wybitnych projektów. Niektóre z nich dopiero po wielu latach zostają docenione i uznane za genialne. Twory Sbarro niejednokrotnie bardzo wyprzedzały epoki, w których Twórca je prezentował. Niektóre z nich szokują, inne zadziwiają, ale żaden z nich nie pozostawia publiki obojętnej. Sbarro to geniusz.
źródła: Sbarro, Franco Sbarro